yine yakama yapıştın gece deşiş de hüznümü
alaz gibi çöküverdi içi karartan o vakıa
gönlüm savruldu yerlere inleyerek düşe kalka
gülüyordu o kör nefsim hep kahkahayla
hiç de utanmadan
perperişan etmişken tüm ömrümü

intihar varı sevgiyi tutup da ölü eşiğine dayamayacakdık
sözlerin hep cepten mi düşer ağzı açık
bak işte çöktü içimde ki hevesim
bitip de gitti işte yüreğimi ağzıma getiren mazim
beklerken sevinç uçuğu olguları hüsranı yeriz
dalgalarım savururken beni de gerisin geri bana
ayağıma taş bağlanıyor iştahla
kabarırken deniz
neden ki hafife sarıp da attım o densizi yabana
işte tüm ömrün aritmetiği bir eksiği ile tutmadı
tutmadı da
artmadı da
bir sen artı bir ben hep “bir” edişte kaldı
o ışıklı halimin boğucu karanlığı olan
geceler
bırakın da gitsin artık yakamızı
ikisi de sayende bir araya gelmedi bu bir şakamı

sensizlik dar ağacında ip gibi sallanıp duruyor

hükmünün icraatını yok etmişken tınısı
bir ihtiyarsın işte sen bre avanak
son bir güç alıp da gitti işte yüreğinde ki o son çırpınışı
ellerimi bıraktım havada kalıyor
yalvarıp da yakararak
illa ki yalvarıp yakarmak mı gerek
geçişte giden boş yılların mağduruyum bin beter
nankör sevmelerin şehidi olarak düştüm ya
oda yeter
sığınıp kaldım da o cehennem varı gecelere
hicranları katmer katmer yutarım
taş gibi yastıklar’dır başımı vurduklarım
ben unuttum mu ki her bir şeyleri
sahi ben ne zaman gülüp
ne zaman da mutlu olmuştum ki
bir an var mı öyle
bir anda gelmiyor işte aklım bu başıma

aşkın seyri de bu gökteki yankısı da bir başka
bir hiç içinde sürünür gönül tayfaları
kim kime dumduma’dır ruhları
o öyle bir şey ki
dağ taş parçalanır gönül içinde de
bin bir çöller de arşınlanır
uçurumlara da yuvarlan ılır
bir parçaları bile hala daha yok ortada

içime düştükçe o aşk
eğilip de kalkarım ben kendi kendime
doyururum içimde sallanan depremlerinin içini
ruhunun gereğini doldurmak istercesine
nimetimi sağ elime
dürtüp de durma aç gönül gitme ileri
aklı yeni mi geldi o salak başının
ses gelmedi ki daha şu an ne vaktidir nede yeri…



(30.11.2015) AZAP…