Ruha Düşen Çileler V…

Ben; denizler yorgunu ihtiyar bir martıyım.
Ben; ışığa sevdalı mahzun bir karartıyım…
Hangi rüzgârı görsem senden bir parça taşır.
Ya sedef işli bir ah! Ya da bir sırça taşır…

Ben; gece sabaha dek ışığımı beklerken,
Şafak söküp, usulca hasrete emeklerken…
Kederimi bir bilse efkârından yanar kum.
Zehrini kendisine döker de erir zakkum…

Ben; ürkek bir yıldızım gecelere sinerim.
Ne zaman yağmur yağsa yeryüzüne inerim…
Ah’ım var dalgalarda kumsallar beni dinler.
Tan benimle tutuşur, gün benimle serinler…

Ben; kara bir kıtayım bu dünya üzerinde,
Yağmalanmış dört yanım kan var sim-ü zerinde…
Kaderimi ezelden böyle yazmışlar benim.
Sende çekil git hadi! Toprağa düşsün tenim…

Ben; yetim bir çocuğum Gazze sokaklarında.
Yüreğim kül ve nasır isyan şafaklarında…
Kurduğum her hayalde intifâda izi var.
Vuslata ulaştırır bu son savaş bizi yâr…

Ben; küllere aşina çağların çerisiyim…
Sensiz kalan her şeyin ötesi, berisiyim…
Yılmadım bu an’a dek intizâr savaşından.
Halimi görse Hallac korkar kendi başından…

Ben; küflü bir zindanım bu sevda sarayında
Göklere yalvarırım beni meczup sayın da,
Bitsin yalan dünyada çektiğim bunca elem.
Yazsın artık fermanı yazacak eşsiz kalem…

Ben; şanından muzdarip gam yüzlü bir puhuyum.
Ne Yusuf’un rüyası ne Mecnûn’un ruhuyum…
Ömrümde tek muştuyu gelişinle almıştım.
Onu da hayal sanıp rüzgârlara salmıştım…

Ben; şairim sevdiğim kalbimde can kırığı
Takvimlere bıraktım en son ki hıçkırığı…
Gidiyorum işte bak! Ah bulaştı serime.
Kim bilir belki bir gün gelirsin makberime…

Yusuf Mescioğlu
Onaltıekimikibinondört.