ÖLÜM YOLCULARIVe yağmur yağıyordu arabanın camlarına İnsanlar hüzünlüydü ve ağlamaklı Sanki dışarıdaki yağmur buluttan değil Kendilerinden gözlerinden yağıyordu Bardaktan boşalırcasına, etraf karanlıktı Karanlık yağmurdan değil havadan değil Karanlık hüzünden efkârdan özlemdendi Ve kar yağıyordu hayallerin üzerine İnsanlar hüzünlüydü ve ağlamaklı Bu yolculuk nereyeydi hayatın çabası neydi İnsanlar nereye gidiyordu gözleri yaşlı Onlarla birlikte ağaçlar da gidiyordu Bulutlar arkadaşlık ediyordu onlara Ama yine hüzünlüydüler yine ağlamaklı Geride sevdikleri vardı çünkü yürekleri yaralı Ne onlardan vazgeçiyorlardı ne de yolculuktan Onlarda biliyordu aslında yolun sonu olmadığını Ama yine de vazgeçtikleri tek şey yaşamlarıydı Ve onlar ölüme yolculuğa çıkmışlardı Ölüm yolcularıydılar… Ve kan yağıyordu insanların yüreklerine İnsanlar hüzünlüydü ve ağlamaklı Ayrılık acısı sarmıştı her tarafı Yollar bitmek bilmiyordu yağmur gibi Yağan yağmur içeri sızmıştı Ölüm soğukluğuyla damlamıştı yanaklarına Ve ölüm yağıyordu minibüsün içine İnsanlar hüzünlüydü ve ağlamaklı Acı bir fren sesi ve sonra çığlıklar Bir kıyamettir koptu, yolun sonuydu Araba yavaş yavaş durmaya başladı Ortalık suspus olmuştu yağmur yoktu İnsanların gözlerindeki o bir damla hüzün Yerini masum bir bakışa bırakmıştı Ve yağmur yağıyordu arabanın camlarına İnsanlar hüzünlüydü ve ağlamaklı Ne sevdiklerinden vazgeçiyorlardı Ne de yoldan geri dönüyorlardı Bıraktıkları tek şey yaşamlarıydı Onlar ölüme yolculuğa çıkmışlardı Ölüm yolcularıydılar Ölüm yolcuları… ŞAİR HİS… |
Sygılarımla...