arkadaşımın üç bilyesini aşırdığım gece
içimde bulmuştum şeytanı.
hayatımın ilk ve son hırsızlığı idi..üç misketi almamak için kendimle verdiğim savaştan çocukluk egom gaklip gelmişti...

biraz hurafelerle büyüdük
korkuttular,
bir ayıp,
bir günah diyerek içimizi kararttılar..
bazan anne,
bazan ak sakallı dede
yada nineydi bu...

ama büyüdük...
Hep Allahtan kork derlerdi.
ateş ve cehennem derlerdi
şeytanla
günahla
ateşle susturulmuş gençliğimiz korkulardan tırsmıç bir çocukluğumuz vardı...

ama büyüdük
Ve anladık...
Allahtan korkulmaz...
Allah sığındığımız,dualrımızın
ellerimizi ve yüreklerimizin yöneldiği
Kainatın yaratıcısı....
Dolayısıyla dost...
İnsan dostundan neden korksun...

dürüstsek,
hırsız arsız-namussuz değilsek
ben neden korkarım Allahtan...
Hattta ona sığınırım
Ondan yardım beklerim ve bir ona dua eder
ona secde ederim...
işte bu yüzden ben Allahtan hiç korkmuyorum...

kainatı yaratan güç sahibimin ateşe ihtiyacı olmadığını düşünüyorum.

hurafelerle,
ayıplara,
günahlara bir takım şeylere ruhumuzu esir etmişler...
hep korkutmuşlar...
Benim Allahımın ateşe ihtiyacı yoktur...
O dosttur
Rahmeti,bereketi ve merhameti
bütün insanlığın üstüne olsun...

Şeytanlar mı?
şöyle bir sağınıza solunuza bakın
yalan söyleyen,
hırsızlık yapan
rğşvet yiyen,
namslu geçinipte namussuzluk yapan ne kadfar insan varsa gördüğünüz
hah işte...şeytan onlardır....

bu şiiri çok tuttum...
yüreğinize sağlık....