Gel gitme desemde,
Biliyorum gideceksin...

Boyun eğmek var kadere biliyorum.

Yazılana karşı gelinmişmi ? ne mümkün,
Ama o yolun dönüşü var,
Diyeceksin,
Ve hep diyorsunki BEKLEYECEKSİN.
Biliyorum beklerken,
Çok ama çok acı çekeceksin.!

Diyorsunki;
Bunlar senin gönül türkülerin,

EYVALLAH....

Bu sözler ezgi olacak sazının telinde,
Beni beklerken,
Her bekleyişinde kırmızı bir gül olacak elinde.
Ve;
İki mısra olacak dilinde,
Her seferinde seni seviyorum karçiçeğim diyeceksin,
Ve inan çok iyi biliyorum,
Beni bir ömür boyu bekleyecceksin.

Hiç şüphen olmasın sevgili,
Bende diyorum ki
Sen yeterki gel bana,
Elimde kırmızı bir gül olmasada,
Bir tek sen solmayacaksın,
Dünyanın bütün gülleri solsada.
Bir ömür gözlerim yollarda kalsada...

Şarkılara Türkülere can verecek,
Sana yazdığım bu şiirler.
Kaynağını sende buldu,
Yine her daim sende bulacak ilham dolu ezgiler.

Çok uzakta olsanda,
Mesafelerin ne önemi var.
Anlamsız kalır yazılan çizilen sözler,
Bilki bu deli gönlüm yanımdaymışsın gibi seni özler.

Adımların seni taşıyacak her daim bana doğru,
Karışacak özlem dolu duygularıma,
Bir kaç saatlik yol bitmek bilmeyecek,
Uzadıkça uzayacak habire,
Ben olacağım her zaman,
Gelinceye kadar gözlerinin en derininde...

Ben sana kirpiklerinden daha yakın,
Yumuşacık nefesin kadar içine soluduğun,
Ben olacağım her zaman
Aramadığın ama sonunda bulduğun.

Biliyorum yetmeyecek,
Gidişler ve bekleyişler hiç bitmeyecek.

Belki bir gün SABIR TAŞLARI çatlayacak,
Ve hasretlerimiz ummanlar gibi dolup dolup taşacak.

Ama bilki nazlım;
Ne ucunda ne sonunda ölüm yok,
Eninde sonunda kavuşmak var,
Her geldiğinde çiçekler açacak,
Seni beklerken,
Bilmem kaçıncısını yaşayacak ikinci bahar.

Ve ben;
Her seferinde kollarımı açmış,
Deli yüreğim sevdan la taşmış olacak,
İşte o zaman bilki,
Gönül hanemde gonca gonca güllerim açacak....

Kenan Tiryaki

1999
İstanbul