Bir Mağaranın Karanlık Issız Kuytularındayı
Ağaçlar, çiçekler cümle alem
Duydu da gönlümün amansız feryadını Hepsi birer birer uyandı uykularından Birtek Mihrinisa’m bigane kaldı Tıkadı kulaklarını, lal eyledi dilini Amansız sancılar da, çaresiz elem içinde Ömrümün hüzün yeldaları Bir mağaranın karanlık, Issız kuytularında şimdi Ve kahrolası deli gönül Hala seni söyleyip Seni ağlamakta Rahmi HATIL |