dudaklarımda
yaramaz dutların
silinmeye yüz tutmuş boyası
dilimde sonunu bir türlü getiremediğim o şarkı

‘’t o h u m l a r f i d a n a
f i d a n l a r a ğ a c a’’

dönmüyor nedense
benim yurdumda



&


ne kadar derin
ne kadar uzak

bir gökdelenin yetmiş ikinci katından
rodrigo’ nun gitar konçertosu eşliğinde
kendimi boşluğa bırakmak gibi bir şey
gözlerine bakmak
en güzel tarafı da ne biliyor musun
bir betona değil de
her seferinde
gözlerine çakılıyor olmak

oysa eskiden güneşe yaslayıp sırtımı
yüzümü denizlere
ellerimi meyve çekirdekleriyle beraber
toprağa gömerdim
inandığım bütün masalları unutup
ölmeye yatar her gece
her sabah hayata yeniden merhaba derdim

çocuktum
çocukluğum etrafımda sur
ve ben tam ortasında tıpkı bir aslan gibi
hiç olmadığım kadar cesur

bilmezdim neydi korkmak
en sevdiğim şeydi hatta
uykumda susuz bir kuyuda boğulmak

yani anlayacağın
öyle kolay
öyle sıradan
öyle anlamsızdı
bir idam sehpasının devrildiğini
görmeden önce
yaşamak






Hicran Aydın Akçakaya