Senden şehir çalıyorum
Aldırmadan gecenin karanlığına
Ürkek
Ve
Korkak
Çıkmaz
Sokaklar kuruyorum içine
Tek katlı evleriyle
Otobüs duraklarıyla sonsuz

Söndürüyorum ışıklarını
Sere serpe insanlar çağırıyorum içine
Tenim
Bedenim her yanım topraktan olma
Caddeler topraktan bozma
Yeni doğmuş bebeler ağlıyor
Yarım kalmış aşkların sancılarıyla
Kaldırımlar günah işlemez
Günah örtüleriyle örtülmez kaldırımlar
Sessiz adımların sesleriyle

Bu gece
İçimde asilik var
Bir şehir çalıyorum senden
Yaşama yenilen savaşçıların mağlubiyetleriyle
Başım eğik desem değil
Başım dik desem değil
Kim süsledi bu sokakları lale yapraklarıyla
Kan akıtıyor dudakları
Ben yaşama çırpınırken
Şimdi
Kim söküyor kaldırımlardan bu taşları

Ben
Son durağıyım bu gelenlerin
Belki de
Son limanıyım ölenlerin
Hem iyinin
Hem de kötünün
Geri çekilip gidin desem gitmeyecekler
Durun desem sessizliğimde durmayacaklar
Belki de hiç unutmayacaklar bu sokakları
Öyleyse yakın
Yakın şimdi
Kurduğumuz o ıssız yolları son duraklarıyla