ne zaman oturup baş başa susacak olsak
yağmur söyleyip durduğu yalanı birden kesiyor
küs bir akşam başlıyor evlerde odalarda
sen olmayınca hiç bir şeyim kalmıyor

















inadına bir gül oluyorsun ne yanıma baksam
henüz bitmemiş bir resim gibi öylece duruyorsun







susuz bırakılmış menekşeler misali büküp boynunu
sitem olmuş susuyor bütün sözlerin
yüzünde ihanete uğramış balerin mahzunluğu
akşamdan solmuş sarı güller kadar çaresiz







her gülüşün biraz eksik ömrümün boy aynasında
elimde yine cevapsız bir soru kalıyorsun







bu kadar mı yakışır küskün kelimelere yüzünün yası
bütün sessiz harflerinle bana bırakıp gittiğin aşk
hüzünlü bir ayna kesiği benim de yüzümde hatırası






senin bakışların suya inmiş ürkek ceylan sürüsü
senin bakışların ıssız orman kuytusu
senin bakışların uzun zamandır…demir perde




senin bakışların bundan böyle,


yabancı ülke…








neden geri dönülür kaçar gibi gidilen o şehire
ağır yaralı birkaç mektup, kanayan birkaç resime
her sesin yankısı kendine dönüyormuş nihayet
anladım ki aşk...
şiirden şiire dolaşan bir rivayet








gölgede açan bütün çiçeklerim senden yadigâr
senden yadigâr, ellerimden gitmeyen hicran kokusu
küs bir akşam başlıyor yine, evlerde odalarda
sonbahar söyleyip durduğu şarkıyı birden kesiyor




ne zaman oturup baş başa susacak olsak




*