Ayrıldık mı ? (Ekim)
Üşüsem İstanbul düşüyor sabahın gözlerine
bakır yüzeylere süzülüyor inançsızlığın dokunsam kadın dudaklarına çığlık şiddetinde sessizlik soluyor bu kent bizi soğuran çan seslerinde duruyor gölgenin yanaşması mutluluğa barikatlar azat edildi sensizlik serbest bırakıldı adı; ayrılık kimseyi öldürmedim, kimse ölmedi içimde. İçinde yaşattığın kadar yalnızdık sevmişliğin kadar mutlu Sonra; tutunduğun kadar kuvvetli, gittiğin kadar uzak geldiğin kadar “merhaba”. Beklediğin kadar sadık, hatırladığın her anın içinde renkli sustuğun kadar isimsiz. Bir dem dilsiz çıkmazlarda çaresiz, peyder pey azalınca nefesim huzur verdiğinde yaşayan ve gözlerimden uzakta kaldığında ölü. Gerildiğinde yüzünde denizlerin şiddeti, dilinde yıkıldım ve hüzünlü yağmurdun sırılsıklam, aşktın AsevimLİ |
seni ve kalemini burada görmek ne güzel oldu bilsen=)))
kutlar ve sevgilerimi bırakırım