Bana gönderdiğin veda mektubunda,
Baktım ki, göz yaşların damlamış her satırına.
Bir de, solmuş beyaz bir gül koymuşsun zarfın arasına.
Mektubun en altına yazmışsın titrek yazılarla;
“sana ve bu gül gibi solan aşkımıza,elveda”

Veda mektubunda,diyorsun ki:
“Artık beni arama.
Ne geçtiyse aramızda, varsın kalsın hatıralarda.
Bir gençlik hevesiydi,
Bu da gelip geçti.
Nasıl olsa yokluğuma alışırsın.
Kendine başka bir sevgili bulur,
Zamanla beni unutursun.”

İnan ki ağlıyorum yazarken bu mektubu.
Nasıl unuturum seni?
Nasıl unuturum birlikte geçen o günlerimizi?
Nasıl sevebilirim bir başka birisini?
Nasıl unutabilirim verdiğimiz o sözlerimizi?
Bir gül değil ki aşkım;
Dalından koparıp ta soldurasın.
Yaz boz tahtası değil ki duygularım;
Bir kerede silip, hiç yaşanmamışçasına unutasın.
Kolay değil ki;
Sevdiğin birisini, kâlbinden söküp, koparıp ta atasın.
Sen, beni unutsan bile,
Ben, seni asla unutmayacağım.
Solmuş bir beyaz gül görünce,
Hep seni anacağım...

11.07.1977
Erman Ulusoy
Kağıthane/İstanbul