Dün parlak gözleri, ıslak saçları ve kozalak ağaçları olan bir kadınla tanıştım.

"Ağaçlar" dedi.. "Bana benziyorlar."

"Benim gibi canlı, özlem dolu ve kimsesiz.."

Haklıydı! Ağaçlar gibiyiz biz..

Nefesi başkalarını yaşatır bir yanımız var, terkediliyorlar..."

Dün teni pembe, elleri hasret doğduğu yere;
Yalnız, yapayalnız bir toprak parçasıyla vedalaştım.

Sözde ağaçlarını sulamak için, yağmur dileniyordu göğün yüzünden
"Diren" dedim..
"Seni bu susuzluk değil, yalnızlık öldürecek."

"Beni.." dedi.
"Beni şeftali ağaçlarını keserdi, bir çocuk çöl bıraktı."
Sen yokluğu Âdem’e devirir hangi vuslattan söz ediyorsun!"

Utandım!

Bir çocuk geldi, elinde üç beş şeftali!
Bir adam geldi elinde bir kasa..

Bir kadın geldi; kozalaklarını okşadı ağaçların!
Kozalaklar kadına, çöl kalmış diri yüzünü gösteriyordu
...

Asena Gülsüm Güneş