İyi bak Giryani’m kapama gözün
Yeri titreterek gelişimi gör.
Dayanıp yüreğin, tutarsa özün
Sürüden kuzuyu alışımı gör.

Diye yazdığım şiirime, Giryani gözdağı verricesine geldi.

-M.Başpınara’a

Çok pehlivan gördü bu meydan mahir.
Yırtınarak gelen haşlandı gitti.
Nicesine ettim hayatı zehir.
Delikanlı geldi yaşlandı gitti.

Görmeni isterdim o garip hali.
Gülüp alay etti kaymakam vali.
Aslana yem olan ceylan misali,
Kanadı her yanı dişlendi gitti.

Korkak öküz gibi kaçıp kırıştı.
Morali bozuldu yüzü buruştu.
Seli sümüğü bir birine karıştı.
Burun delikleri keşlendi gitti.

Perdah yapıp ellerimi yağladım.
Ateş atıp yüreğini dağladım.
Kuyruğuna tenekeyi bağladım.
Yaşlı çomar gibi taşlandı gitti.

Suratı ekşidi yüzü gülmedi.
Sıkıntıdan ağrır yerin bilmedi.
Kanamadık hiç bir yeri kalmadı.
Sanki bor tarlaydı işlendi gitti.

Böyle olacağını oda bilmedi.
Unuttu öleni namaz kılmadı.
İlgilenip kimse yüze almadı.
Girmedi topluma dışlandı gitti.

Çarpınca aklını almıştım baştan.
Gözleri bir yeri görmedi yaştan.
Afşin çangalını takınca döşten,
Erol Giryani ye tuşlandı gitti.

Giryani

Bende "Buradayım" dedim

BURADAYIM (Giryaniye) 2

Yürekler tutuyorsa, teferruat gerisi
Asıl olan güreşmek, kaçmak niye koyağa.
Fark etmez bu güreşte, zayıf ya da irisi
Kalem kâğıt var iken, bakmam şalvar şayağa…

Zorlanarak kalkarsın oturduğun yerinden
Soluğun da çıkmıyor, sesin gelir derinden
Destek alda öyle gel, aman dostum birinden
Düşer isen tekrardan kalkamazsın ayağa.

Kendini genç sanırsın, bakmazsın kart yaşına
Zorla gelir gidersin sürünerek işine
Çangala gerek yok ki; dokundum mu döşüne
İkametin yer olur gerek yok ki dayağa.

Kalem ehli yiğidin güreşine doyulmaz
Elma daldan kopmadan kabuğundan soyulmaz
Figan eden yüreğin sesi dışa duyulmaz
Kalem ile dökülür, ayak ile uyağa,

Yaşlar kemale erdi, duruldu akan seller
Artık öyle savurmaz, kavakta esen yeller
Belki de çok yakında susar şakıyan diller
Mahir der ki; bineriz, biz de bir gün kayığa.

Mahir Başpınar