Bütün suskunlukların yorgun başkaldırılarında birikmiş sözcükler yuvarlanır yürekten aşkla.. Özlem, sınırları önceden belirlenmiş ve yürekte dinlenmiş hüzün yağmurudur...

Çorak bekleyişlerimizin cesaret kulelerinde
Günler düşürüyorum güneş denize inerken
Islak bir yağmur düşü kanatıyor toprağımı
İçimdeki kaleler düştü, burçlarım sessizlikte.

Okşadığım bütün öksüz insan yüreklerinde
Olmadık zamanlarda çiçeklendi gölgelerim
Unutulmuş günlerin yoksulluğuna güldüm
Darlık içimizdeki öfkeydi, hoşça kal sövgüm.

Talanlandı imgelerimiz, sancılandı şiirlerimiz
Katı sözcükler ayıkladık biçimsiz tümcelerden
Somutlaşmış bir aynadan izledik umarsızlığımızı
Ölüm bölüştük antik çarşılarda, bölündü uykumuz.


Sesin düşerken içime, gökyüzün yansırdı hep şiirlerime
Yıldızlar sularıma yakındı, ellerimi uzatsam dokunurdum
Bir kadın ağlardı geçmişimde, ihaneti saklardı hesapsız
Bir elmanın ömrü kadardık, kutup aşklar yaşadık rüzgârsız.

İki kanatlı bir pencere suskunluğum, uyanışlarımdır vedam
Gece erken iner gönlüme, delişmen bir uzlaşıdır ağlamam
Kır kanatlarımı, içimde aşkın yoksa paslı kalsın prangam
Söyle sevgili söyle, niye ağlatır beni hala şahmeran sevdan.