“ Ses etmeyelim “ dedikçe başımıza ağa düştün!
Ömrün ağ örmekle geçti bak ördüğün ağa düştün!

Boyun eh de aklın kısa, şeklin ne recül ne nisâ
Adına dense de İsa Muhammedî çağa düştün!

Ne huysuzluğun aşıldı ne kaprisine şaşıldı
Renksizliğin anlaşıldı ne sola ne sağa düştün!

Bir türlü bulamadın eş önüne çıkan senden keş
Vah garibim vah çilekeş (!) kervan geçmez dağa düştün!

Yalan dolan yaya yaya itimatta kaldın yaya
Nâmın ulaştı uzaya jurnalci dudağa düştün!

Yapma dedik aldırmadın, burnundan kıl aldırmadın
Sulha kapı çaldırmadın azmettin dayağa düştün!

Bozacılarda aklandın şıracılarda saklandın
Yakalandın yasaklandın ne kötü tuzağa düştün!

Dilinden düşmedi “ene” bu yücelik senin nene
Zurnası kırık çingene! Davul yok tokmağa düştün!

Kibirde kendini aştın hep Kaf Dağı’nda dolaştın
Hem şaşırttın hem de şaştın haramî kursağa düştün!

Dur! Dedikçe daha azdın, her rüzgâra nağme yazdın
Zaten akortsuz bir sazdın iyice ayağa düştün!

Sesin ortamı gerince değnek yedin ince ince
Sığındığın geberince en mâhir kaypağa düştün!

Ne sıkılman var ne arın, ne etsen artmadı kârın
Bunalttı akar kokarın bit gibi tarağa düştün!

Kendini bilmek mi? Nerde! Beden ve ruh ayrı yerde
Onca üyeli defterde adandın sunağa düştün!

Postunu serince cama köprü kurdun damdan dama
Pençeden çok kaçtın ama gittin de toynağa düştün!

Zaman zaman coştun durdun, hep hayâle koştun durdun
Kâh kudurttun kâh kudurdun sonunda yatağa düştün!..