Ne zaman seni düşünsem
arsız bir kelebek kanat çırpmaya başlar
hiçbir ritme uymayaraktan

kanatlanmasan olmaz mı ?
konuşamıyorumda...

anlamıyorsun değil mi ?
sana güneşi gördüm diyorum güneşi
hemde bütün çıplaklığıyla...
sahi dokunabilirmiyim sana, tutuşturmayacaksan
kimbilir belkide
Şems gibi başımı ortaya koymam gerek...

doğrusu
ben o kadar cesaretli değilimdir
daha çocukken, komşumuzun yan bahçesinden
bir portakal bile yürütmüşlüğüm yoktur bir düşün

söyleyemiyorum işte
anla beni ne olur
ki zaten bu okumakta olduğun
iki satırı bile zar zor bir araya getirmiştim

"ey aşk
bütün hücrelerim sana meyilliyken
sana dokunamamak ne garip."

bir kadın
eskice bir masanın başında
elinde sıkıca tuttuğu bir mektubun son satırlarını okurken
o an nasıl farkedebilirdi ki masaya hızla yaklaşmakta olan babasını...