Gitme...
Bazen bir arkadaşa, bazen uzak diyarlardan sizi ziyarete gelmiş anneye, eşe, dosta, bazen ölüm döşeğindeki bir sevilene bazense sevgiliye söylenendir.

En zoruysa hasta olup döşekte yatarken.. Haykırırsın sessizliğin çığlığında gitme diye.. Bazen dile gelir, bazense boğaza düğümlenen bir yumru olup gözlerden akan yaşlarla söylenir. Bazen bin ümitsizlikle gitme desen de olmayacağını bilir, hisseder yüreğin...
Öyle bir an başa gelmeyince bilemez kişi. Ne zor olduğunu bekleyişin. Ümit ümitsizliğe karışır. Eller havaya kalkar dualara karışır keşkeler...

Hele hele karşınızdaki ataysa. Ana/Babaysa. Kaç yaşında olursa olsun bilirsin ki o limandır. Belki varlığında anlayamamıştır insan onca önemini. Ama ne zaman ki sanki avuçlarından kayacak gibi olan an gelir, işte o zaman korku başlar. Kaybetme korkusu. Bir daha hiç göremeyeceği, onun olamayacağı korkusu. O güne kadar seyirciyken böyle bir olaya, gelince başa ne kadar derin bir üzüntü acı olduğunu anlar insan. Bir ah gibi büyür adı. Islak kaygan olur dil. Sıkıştırır kanar dişler arasında.. Vaktin yaklaştığını sanki hissediyordur yürek. Hissettikçe daha bir acır. Acır da acır.. Oysa ne çok söylenecek varmış meğer.. Ne çok dinlemeyi istedikleri... Neden o ana kadar akla gelmemiş ki...?! Ah ahhh der taa yüreğinden. Bir yandan bekleyiş ölüm gibidir, diğer yandan hani o ayıp olur diyen yanında boy gösteren insanlar vardır ya, birde o üzüntü arasında onlarla ilgilenmek düşer insana. Ve hatta.. daha şimdiden mal mülk vs. peşine düşenler vardır... Ne kadar boşmuş hayat der insan onları gördükçe... Gerçek yüzler görünür böyle anlarda. Göründükçe bekleyiş kadar, ölüm kadar acıtır insanı...
Zordur çok zordur... Bilirim iyi bilirim şair. Anlıyorum sizi. Hem de ah bilseniz ne çok anlıyorum. Çünkü bende yaşadım satırlarınızda yaşadıklarınızı, hatta fazlasını...

Dilerim rabbim hastanıza şifa versin. Tez zamanda iyileşsin.. Hastalıklar sağlığın zekatıymış.
Dilerim keşkelerde ve seslenişlerde kalmasın yüreğiniz...

Saygımla...