Ne hükmü vardı söyle, renginin ve adının,
Tutundum saçlarından, süheyla bir kadının...

Çekti kıyılarına, yavaşça munis huyu,
Kaç dalga göğüsledim azgın nehirler boyu...

Yollar çok dolaşıktı, şaşardım, bir beşerdim;
Şakuli bir inişte yüzükoyun düşerdim.

Yürüdüm düşe kalka, elim, ayağım yara !
Açıyordum göğsümü zamansız rüzgarlara...

Zamanıdır, yüzüne haykır yüreğim, söyle ;
Ne yapardım olmasan dört yol ağzında böyle ?

Çalarken kapıları bir derviş edasıyla ;
Uyanırdım her sabah bir güzelin yasıyla!

Ne gün kaybettim bilmem, kendimi arıyordum;
Bütün olmazlıkları kapında kırıyordum...

Yollarına düşerken bir bahar meltemiyle,
Konuşmayı öğrendim çiçeklerin diliyle...

Dilimden anlamazmış, ansızın çekip giden;
O an farkına vardım, ümmiymişim meğer ben!

Gözlerinin içinde, yakalarken o anı,
Öğrendim ve anladım; gelmişti gül zamanı.

Güneş gözümde konuk, kalbimde saklıydı ay,
Yürüdüm yalın ayak, artık gerisi kolay.

Ben yürüdüm ardından, sen sürürken saçını,
Bulmuştum bu yollarda, gönlümün ilacını...




Hayrettin YAZICI