"Git ha git otsuz ağaçsız, sensizliğim
Yansır sanki yüzyıllardan bu yana
Yansır memleket olur"
(Zeki Ömer Defne, Orta Anadolu şiirinin girişi) Defne, 1903 Çankırı doğumlu. Edebiyat öğretmeni.
Osmanlıca bilen biri ve kullandığı şiir dili.)
*
"Kamyonlar kavun taşır ve ben
Boyuna onu düşünürdüm"
(Cahit Külebi'nin şiirinden)
*
"Sevgileri yarınlara bıraktınız
Çekingen, tutuk, saygılı"
(Behçet Necatigil, Sevgilerde şiirinin girişi)

Hem Külebi hem Necatigil Türk Şiirinin büyük ustaları. İkisi de edebiyat öğretmeni. Osmanlıca (da) öğrendiler ama kullandıkları dil nasıl duru, aydınlık...
*
Şiirin sahibi aslında cevval bir kalem. Pek çok dizesi içerik açısından dolu ve çağrışımlı ama Osmanlıcayla süslediği yerler, okuru duraklatıyor. Ya arama motoruna ya da Osmanlıca Sözlüğe yönlendiriyor. Bu da okuru, şiirden koparıyor.
Örneğin: 'tüne mestur', 'tekrir' gibi eski (ya da dolaşımda pek olmayan) sözcükler sıkıntı yaratıyor. Başka da var.
*
Şiire teknik açıdan bakıldığında, bazı önerilerim var:

Şiirin girişinde, dize sonlarındaki yutan/tutan/bulan gibi ses uyumları şiiri zayıllatıp, 'mani' havasına sokmuş biraz. Halbuki şiir, modern bir çalışma. Bir öneri, bu havayı dağıtmak için.
"Güneşin şavkını daima üstünde (bulan)"
Hem üstünde hem bulan... Üstünde, dedikten sonra 'bulan'a gerek yok. İster düzyazı olsun ister şiir, bu tür "olan", "bulunan" gibi fazlalıklardan kaçınmalı yazar. Ama farklı bir dize kurgusu burada:
"Güneşin şavkı hep üstünde" ya da
"Güneşin şavkı daima üstünde" şeklinde. Böylece 'bulan' dan kurtulmuş oluruz. Gereksiz ses uyumundan/fazlalıktan da.
*
Üçüncü bölüm dize sonlarındaki ayrılığı/ayrılacağını/kılınacağını aynı şekilde ses uyumu kaygısı ve şiire zarar.
Bence üçüncü dize (Ayrılığın da ömür törpüsünden farksız kılınacağını) çıkabilir.
"Ömür törpüsü" gibi gündelik dildeki deyim/kalıp gibi söyleyişlerden kaçınmalı şair. Bir "üst dil" yaratmak adına.
*
"Belki de küçük bir öykü tekririydi (bendeki) > (bendeki) fazlalık gibi. Yukardaki dizeler zaten hep birinci tekil şahıs.
................... bir öykü(nün) tekririydi" yeterli bence.
*
Küçük ama hâyâsız (tek) betimleyiş
Küçük ama kaygısız (tek) derleyiş

Ayraç içine aldığım (tek) ler de çıkmalı. "Küçük" sıfatı, bir anlamda "tek" olmayı da imliyor. Ayrıca hem küçük hem tek dendiğinde "k" sert sesi de şiiri söyleyiş bakımından sertleştiriyor. Kalkınca (tek), daha yumuşak bir hale geçiyor.
*
Son iki dizedeki "Engin duyguları arşınlayan ilk aşk (olup)" için, şair olabildiğince "up-ıp"lı söyleyişlerden uzak durmaya çalışmalı. Şiiri yoran. Belki şöyle bir kurgu: " Engin duyguları arşınlayan ilk aşktı" / "Birbiri ardına paçalarını masumiyetten sıyırdılar"
*
Hemen her yorumumda not düşmeye çalıştığım, Behçet Necatigil'in altın değerindeki şu sözünü hep anımsamalı şair.

"Şiir, kata kata değil, ata ata yazılır." Yani sözcük ekonomisi... Anlatmaktan çok sezdirmeli şair. Boşluklar bırakmalı okura, acabalar, çağrışımlar... Yeni/taze imgeler, buluşlar. Temcit pilavı gibi, herkesin ısıtıp ısıtıp önümüze sürdüğü şiirimsiler değil. Manzumeler değil. Halk şiirimizin doruk isimlerinin yüzyıllar öncesinden bize bıraktıklarının üçüncü-dördüncü sınıf kötü kopyalarını değil. Aslı varken niye kötü taklitlerini okuyalım ki...

Hani Mevlana'nın dediği gibi:
"Dün dünle geçti cancağazım
Bugün yeni şeyler söylemek lazım"

* Mutlaka okunması gereken bir yapıt: "Bile/Yazdı, Behçet Necatigil" (Yapı Kredi Yayınları)

-------
Şiir, biraz daha çalışılırsa (dilimin döndüğünce ifade etmeye çalıştığım kusurları çıkartılırsa) iyi bir şiir olur.
Buluşlar, içerik zengin ama Osmanlıca merakından uzak durmalı genç arkadaşım.
**

Yeni şeyler söylemenin güzelliğiyle...