Sensizliğin sonrası sanırım şöyle olur
Nere dönsem neşe yok nere gitsem sessizlik
Güzelliği resmeden bütün her şey kaybolur
Göğsümde düğümlenir çözülmez nefessizlik

Güneş doğmaz bir daha bu şehrin semasında
Öyle ki karanlığı siyahı kıskandırır
Gözlerim seni arar her kulun simasında
Ölüm döker yaş diye makberi usandırır

Yetim kalmış çocuğun ebeveyne hasreti
Yüreğinde ne ise ona benzer her halim
Evvel değirmen gibi öğütür de ahreti
İnan ki yaşamaktan kalmaz bir arzuhalim

Aynalarda cemalim soğutur beni benden
Ben de beni yargılar her gün beni asarım
Sıyrılamam bir daha niçinden ve nedenden
Kimseye de soramam garip garip susarım

Yani demem odur ki sen benim can paremsin
Ekmeğimsin aşımsın şu dik duran başımsın
Çaresiz her halime yetişen tek çaremsin
Mutluluktan sevinçten dökülen gözyaşımsın

İki kere doğmuşum, iki kere kesilmiş
Birinde göbek bağım birinde yürek bağım
Ve kalbimin içinde iki kere esilmiş
Birisi evlat çağım birisi senli çağım

Bak! Üstte iki kıta, kalbimin senli sesi
Varlığın hayatımda bir cennet-i sarmaşık
Okuyan “aşk” dese de bence daha ötesi
Ötesi de az gelir ötesinden daha şık


İHSAN TURHAN