BEN ÖLDÜM MÜ ANNE
BEN ÖLDÜM MÜ ANNE
Gazetelerde tv,lerde fotoğraflarım var bakıp bakıp ağlıyorsun anne adımı duyan resmimi gören herkes ağlıyor ne oldu anne bir şey anlamadım kardeşime elimi uzattım kurşun sıktı kalbime bomba attı üstüme kin ve nefret doluydu yüzü gözleri oysa daha dün bir lokmayı paylaşmıştık bardağımdan su içirdim aynı havayı soluduk sokulurdu göğsüme yüzyıllar bilye topaç gibi oyuncağımızdı gökkuşağının görkemli renkleriydik köklerimiz birbirine dolanmıştı çiçek çiçek açmış kokularımız karışmıştı sevgi meltemleriyle uçurtma olurduk adımız Sevda Barış Umut’tu anne dünya kocamandı niye sığmadık ben öldüm mü anne bedenim yok ruhum öyle hafif ki uçuyorum gökyüzünde yükselen ağıtları dinliyor gözyaşlarını seyrediyorum çok yufkaydı yüreğim bilirsin hemen nemlenirdi gözlerim yine dayanamıyorum anne yağmur yağmur çiseliyorum bedenimin gömüldüğü yerde ıtır kokulu bir ot bir fidan olurum büyürüm büyürüm ağaçlarca saçarım tohumlarımı çoğalırım çoğalırım sonsuza dek süremez bu amansız yangın üzülme anne gün döner devran değişir Sevda Barış Umut yine elele tutuşur tek kitap aşk olur iyileşir hastalar anne beni özlediğince düşlerine geleceğim çırpındığı karabasanlarda kardeşime ellerimi uzatacağım sımsıkı sarılacak ışık saçacak gözleri taç yapraklarını okşayacağız dostluğun şeker sunacak bana tatlı tatlı konuşacağız çocuklarımız salınacak dünya bahçesinde şarkılarımız başka evrenlerden duyulacak sesleri karışacak bu eşsiz senfoniye yaşam avuçlarımızda sonsuzlaşacak ağıtlar zamansız dönüşümler olmayacak anne sen güleceksin ve bütün yürekler maviye kesecek Nilgün ACAR 28.10.2007 |
Anne şiirlerine yorum yapamıyorum bile sol yanımda bir sızı başlıyor kanamaya
Ve güzel dizelerinizin derin lal sessizliklerinin haykırışını hissettim yüreğimde
kutluyorum güzel mısralarınızı
sevgimle ve saygımla...