**kapıdaki beklenen**
patlayan şampanyalar,atılan kahkahalar arasında
kapı küt diye açılır -zaten küt diye açılmayan bir kapı ne hikayeye ne de şiire konu yapılır- bu kez kapıda beliren onun ta kendisidir -evet ta kendisidir; çünkü yokluğunun her günü, her çalışında kapı karşıdaki herkimse , onu andırır- bu beklenmedik karşılaşmayla odanın rengi; deli dolu bir kırmızıdan koyu mavi bir sonsuzluğa uzanır korkunun endişenin utancın şaşkınlığın harmonisinde bir çığlık çabukluğunda avaz avaz susulur -ki suskunluk,duygunun en anarşik anıdır- tüm bu cereyan içinde kapı usul usul kapanır. sonra sırasıyla perdeler ışılkar gözler... |