Dar sokaklardan sade bir hayal buharlaşıyor…
Yürürken uykusuz mabetlerin kuytu köşelerinden,
Alevler rengini değiştiriyor, şehrin…

Çevreliyor sis, ufku…
Ve sen; Asuman!
çığlıklar sığlaştığında aynalı tepede, savruluyorsun ’’öte’’ lere….

Rüyalarım gecenin tenine bir uyku yağmuru…
Sen yine,
Gözlerimin değmediği yerlere damlıyorsun...
Uçurumdan aşağı sarkmış düşümün, tek tutunduğu ipekten tel oluyorsun…


Yangın sarmaladı, kızıl bir aşkla ruhumu…
Neden bu denli ırak ırmakların küllere bir bağ kurması?
Taşınıp gidiyorsun Asuman…

Ay imbiğinde süzülür...
Başı önünde yıldızların...
Güvercinlerin ayaklarından yanık bir düş kokusu geliyor

Dermanım su yatağına taşla bağlanmış bir gölge Asuman!
Plansız inleyişlerin girdabına yazılmış bir ’’ah’’ sın..
Aynanın içindeki yanılgı oluyorsun her akşam,
Gece içimde ölümleri sayarken,
Her sabah güneşi sen sanıyorum…