yorgun tutsaklıǧını yaşarım aşkın
aǧırbaşlı adımlarla yürürken
medet beklerim yaǧmur ve güneşten
vedayı yaşarken şaşkın şaşkın
kan tükürür yüreǧim verem acısıyla
bakan gözlerim kör olur
savaşın kanlı ünüformalarını giyen
boyun eǧen askerler gibi göreve giden

veda aǧır adımlarını seǧiren sol yanıma
indirir vurucu gücüyle acımadan sevda
yaǧmurla ıslanan asfaltlı yollarda
uzaklaşırsın yazıldıǧı gibi ey veda
artık demet demet güller vereceǧim
kimse kalmadı,
gözlerine bakabileceǧim biriside
sen de gittin sessizce

yüreǧimi delerek ayrılık vidasıyla
çiviler oynadı bir kere, kırıldı kalbim
en azından senin tarafından kaç kere
bir fabrika duvarında oturan gençler gibi
bilmiyorum bu gece nereye gittiǧini
bildiǧim tek şey vedanın acı burukluǧuyla
kalbimin delindiǧini
güldürmemiştin ki,
zaten sen hiç bir zaman beni
artık aǧlamıyorum,
gözlerimden akan siǧara dumanının rengi
ama ben seni unutmak için sevmedim ki
şimdi anlıyorum,
esas sevdalar yaşanmıyor
şimdi çocuklar bile sustu
uyanık bir ben kaldım
korkarak gecelerde utangaç utangaç yüüyen
geçip bir türlü gitmedi üzerimden,
hayatın kara bulutu

hasan hüseyin, 30.06.2009,