Dağları kopararak köklerinden,
Bulutları koyup ta üst üste omuzlarda taşımak.
Güneşi avuçlarda tutup üfleyerek,
Ay’la birlikte uyumak.
Bütün bunlardan daha zormuş imkansızı umut etmek

Ben deryalarda başıboş gezinen avare
Elimde umut var olta yerine
A gülüm.
İmkansızı umutla beklemenin
Ne demek olduğunu bilirmisin?

Umut ufukta belirdiğinde
Yürek gümbürdeyip
Vücudu merakın yalazı yalıyor

Akıl odaklanırken beklentisine
Damarlardaki kan çağlarken bedenin içinde
Gözler bir başka bakıp
Yıldızların en uzağını görür isterse

Sabah olup
Tükenince umutlar
Terkedilmişliğin öfkesi gösterir yüzünü
Gittikçe yorulurken yürek
Duygular vadideki kar gibi erir.

Hain dakikalar birlikte durduruyorlar zamanı
Tereddüdün sapağında beklemek ne zor
Sen imkansızı beklemenin acısını
Hissedebilirmisin?

Bozulur aklın odağı lakin isyan etmez
Etmez de, söz de dinlemez.
Vücuttaki kan, düzlüğe ulaşan nehir gibi durgunlaştığında,
Arzular mat camlara dönüşürken,
Dağları koparıp,bulutları taşıyan omuzlara bir tüy bile ağır gelir

Önceleri avuçta tutulan Güneş
Umudun tılsımı bittiğinde
Çok uzaklardan bedeni yakar da bitirir.

Göğüsteki bir yer sızlarken için için.
Gözlerdeki yaşlar çağlayan kanın yerini alıverir.
Ayaklar taşıyamaz bu vücudu da,teselliye tutunası gelir.

Gecenin karanlığı, gönlün karanlığında dolunay gibi parlarken
Fırtınada çıkan gürültü, öfkenin yanında hiç kalır
Eriyen umutlar,sel olurda kaplar benliğini
En büyük deprem gönlün içinde duyulur

İradenin sınırlarını zorladığı isyan,hırsa dönüşürse
Boş vermişliğin rüzgarı ile birleştiğinde
Kaldığı yerden başlamanın azmine ulaşır

Baştan yazıldığında bütün senaryo
Yeniden şekillendiğinde objeler
Bir tarafta kırık hayal,diğer tarafta nefret
Sabrın sonuçlandırdığı akıbetin ardından geriye
Yaşanmamışları,umutla oynamak kalır.