Hayatımın başında bir bezdim gergefe gerilmiş parlak ve beyaz

altın bilyelerle sıkılmış naif bir gergef

Zaman ilerledikçe büyüdüm

ve isyan işledim bir kenarına

bir kenarına kızgınlık

bir kenarına aşklarımı

bir kenarına aflarımı

bir kenarına kırgınlıklarımı

bir kenarına günahlarımı.

Zaman geldi haklı buldum kendimi

zaman geldi ne kadar haksız olduğumu gördüm.

Kendi içimde med cezirler gibi gittim geldim yıllar boyunca.

Günler boyu ağladım halime

acıdım bazen kendime

bazen gururum önüne geçti naifliğimin

affetmekten korktum.

Ve sonra gördüm ki

HAYAT kavgalarla harcanacak kadar uzun değilmiş,

önce kendimle sulh imzalamaya karar verdim,

önce yüzleştim günahlarımla...

Hatalarımın bedelini kimseye yüklememem gerektiğine karar verdim.

Yaşadığım her hatanın bedelini ben ödemeliydim ...



Geçmişle yüzleşemezseniz ne anı yaşama nede geleceği yaşama şansınız var

neden bu kararı aldım derseniz?

2 gün önce ölüme ne kadar yakın olduğumu daha iyi anladım

acı bir fren sesiyle kamyon altında kalmaktan son anda kurtuldum.

Eğer duramasaydım bu gün hayatta olamayacak ve söylemek istediğimiz hiç bir şeyi söyleme şansımı olmayacaktı

o yüzden geçmişle hesaplaşıp bu günü yaşamaya karar verdim.

Hayatta pişmanlık duymadığım tek şey sevmek bunu gördüm

Eğer hiç beklentisiz hesapsız çıkarsız, nedensiz sebepsiz sevebiliyorsa bir insan karşılık bulamasa da inanın bana hiç önemi yok çünkü sevmekten vazgeçmiyor yürek.

Çünkü sevgi kızgınlık ve kırgınlıkla yok olan bir duygu değil.



Yüreğim bu gün beni kendimle yüzleşip yola devam etmeye götürüyor.

Ve bende bütün hesaplarımı kapayıp

bana kalan hayat derslerini de

yeni defterimin ilk sayfasına dip not olarak ekleyip

Şimdi yüreğimin beni götürdüğü yere sürüklenmekteyim...

Başkalarını af etmeyi başardığınız gibi kendinizi de af etmeyi öğrenin.

SEVGİLERİMLE

İNCİ DENİZ