Beklentilerin sürekli olarak cellatlar tarafından idam edilmesi. “Mahallem dediğim cellatlar” tekrarı etkili bir nakarat olmuş. Bu “mahalle”, en yakın çevreyi, toplumu, belki iç sesleri, belki en güvendiğin insanları temsil ediyor. En acı veren de bu Cellatların yabancı değil, “mahallem” olması. Yani en yakın olanın en zalim olması.

“Heveslerim, hırs denen mahkemelerde yargılandı” dizesi çarpıcı. Hırs burada hem kişisel tutku hem toplumsal baskı gibi. Yardım beklenen “ince halatlar” tarafsız kalıyor, sessizce işini yapan cellatlar ise tam tersine çok aktif. Bu tersine çevirme, adaletin yokluğunu çok iyi anlatmış
“Yarından da fazla bir beklentim yok” diyerek umudun tamamen tükendiğinii söylemiş şair. Tarlaya başak beklerken gelen tufan metaforu olağanüstü Yağmur diye beklenen şeyin sele dönüşmesi, yani en temel ihtiyacın bile felakete dönüşmesi.

Son bölümlerde ise miras ve hatırlanma kaygısı var: Kağıda dökülecek birkaç kelam, hatırlanmak için. Ama hemen ardından yine mahkeme kuruluyor: “Öfkeli dudaklar, hazır kabahatler, hazır şahitler.” Ve o silgi misali urganlar… Silgiyle urganın yan yana gelmesi dehşet verici. Hem silmek hem asmak isteyen bir şiddet.

ve son dörtlük: “Kaç kere dün asılmış, bugün gömülmüş doğmamış umutlar.” Zamanın kendisi bile idam sehpasında. Ve yine aynı nakaratla kapanıyor: Mahallem dediğim cellatlar görevini sağlam yapmış.
Bu şiir, bir yandan çok kişisel bir yenilgi ve yorgunluk gibi bir yandan da kolektif bir çaresizliği ifade etmiş. Toplumun bireyi nasıl yavaş yavaş, sessizce, “görevini sağlam yaparak” yok ettiğini söylüyor. Öfke var ama bağırmıyor; sadece soğuk bir tespit var. Bu soğukluk, öfkenin en derin hali belki de.

Çok beğendim. Yüreğinize sağlık

saygılar