Ne Yaptın Be Adam

Unutmadım adını, ama sessizliğe gömdüm hecelerini.
Sevdan, içimde sönmeyen bir kıvılcım gibi,
küle dönmüş kalbimin altından hâlâ nefes alıyor.

Bir zamanlar kulaklarımda yankılanan aşkın,
şimdi uzak bir rüyanın kırık nakaratı.
Güneş doğdu bir sabah, ama sıcaklığı sensizdi
yüreğime vuran ışık bile yarıktı artık.

Seneleri, anıların tozuna karıştırıp savurdum rüzgâra.
Kendi yeminlerime ihanet ettim
bir çift gözün hilesine kandım.
Kuş misali, kalbime konan sevda
kanat çırptıkça içimi kanattı.

Mutluluk, senin hayaline sarılıp uyanmaktı.
Oysa ellerin yoktu, ama kokun kalmıştı odalarda;
bir düş gibi gerçek, bir gerçek gibi eksiktin.
Pençelerin geçti kalbimden,
izleri silinmeyen bir yara bıraktı.
Kırılmış aynalarda, sensizliğin yüzünü gördüm
her parçası bir özlem, her yansıması bir eksiklikti.

Dünya başlamadan dağıldı,
kırıkları ruhuma battı,
ben ağlayamadım
gözyaşlarım kalbimden süzüldü sessizce.

Bir köşede unutulmuş mendil gibiyim,
kullanılıp kenara atılmış.
Yazamıyorum artık
çıldırmış bir kadın oturuyor içimde,
dili susmuş, kalbi haykırıyor.
Duygusuz sanan bilmez ki,
taş bile ağlar bazen içten içe.

Ve sen, be adam…
Dokunmadan yaktın, sarılmadan bitirdin.
Beni benden alıp, kendine gömdün.

.........Zeynep Saylan......
........06 /11 /2025........