İçimdeki Fırtına

Bugün içimde azgın bir fırtına var;
Kızgınlık, hüzün ve sessizlik bir arada.
Yine yalnızım; adımlarım kayboluyor.
Yürüdüğüm bu bomboş sokaklarda
Gözlerim yağmurun ardında bir şey arıyor,
Bulduğum sadece kendi gölgem.

Kalbim, sessizliğin gölgesinde çırpınıyor;
Sözler dudaklarımda, tıpkı kırık camlar gibi parçalanıyor.
Ben ise, gri gökyüzüyle bütünleşmiş,
Kendi yalnızlığımın derin kuyusuna bakıyorum.

Rüzgâr içimdeki isyanı fısıldıyor;
Yağmur, gözlerimin derinliğine dokunuyor.
Her damla biraz daha beni ıslatırken,
Ben hâlâ burada, kendi sessizliğimle yüzleşiyorum.

Şimdi anlıyorum;
İçimde kopan fırtınanın tek adı sensin.
Gelmediğin her gün biraz daha eksiliyorum;
Yine de umut ediyorum yağmurun altında titreyerek.
Bir avuç sıcaklık gibi benden vazgeçmiyor.
Yalnızlığın esaretinden kurtulmak istercesine.