KİMSİN SEN

Eski bir masalsın sen, daha önce hiç anlatılmamış,
Sesini duymadan, yüzünü görmeden sevdiğim tarifsiz bir zaman,
Ne kadar anlatmak istesem seni kendime, kelimelerim eksiliyor yine,
Çünkü içimde büyüyen seni taşıyamayacak kadar kırılganım bugün,
Umudumu da yitirmiyorum; yitirirsem kalbimi de kaybederim sanıyorum,
Hiçbir şeyin beklenmediği gibi çaresiz ama büyük bir inançla bekliyorum seni.

Kalbimin derinlerinde sana ayrılmış karanlık bir sessizlik var,
Bu sessizlik her gece içimi titreten eski bir sızı gibi büyüyor,
Adını söylemesem bile nefesimin ucunda gizlenen bir yankı taşıyor,
Her adımım seni düşünmekten başka hiçbir şeye dönmüyor artık,
Sensizliğin göğsümde bıraktığı boşluk günden güne ağırlaşıyor,
Ve ben bu ağırlığın altında ezilerek, yalnızca seni seviyorum yine.

Geceleri düşüncelerim senin etrafında dönüp duran bir ateşe benziyor,
Ne kadar kaçsam da o alev her köşemde yeniden tutuşuyor,
Yüzünü bilmediğim hâlde hayalin kalbimde tanıdık bir acı taşıyor,
Seni kimseye benzetemediğim için bende daha derine yerleşiyorsun,
Her nefesim sana yaklaşmak isterken beni senden uzaklaştırıyor sanki,
Ama içimdeki özlem bu uzaklığa rağmen hiç dinmeden büyüyor.

Bazı geceler seni beklemenin ağırlığı omuzlarıma çöküp beni susturuyor,
Sessizliğin bile adını duyar gibi olup beni ansızın ürpertiyor yeniden,
Senden habersiz yaşadığım her an yavaşça içimi eksilten bir boşluk oluyor,
Kalbim seni düşünürken kırılmasın diye sakındığım bir çocuk gibi,
Yalnızlığım senin adınla birleşip içimde bambaşka bir sızıya dönüşüyor,
Ve ben bu sızıyı sayıklamaktan başka hiçbir şey yapamıyorum artık.

Sana söyleyemediğim her duygu zihnimde bir yağmur bulutu gibi büyüyor,
Islanmaktan korkmasam tüm içimi seninle doldurmak isterdim bugün,
Ama sesim titrer diye susuyor, duygularım taşar diye geri çekiliyorum,
Çünkü adın dudaklarımda en gizli hazine gibi saklanmak istiyor,
Seni tanımadan böyle derin sevmek, kalbime çok ağır geliyor,

Bir gün gelir misin bilmem ama ben beklemekten vazgeçmem,
Çünkü beklemek bile seni düşünmenin başka bir şekli oluyor bende,
Zaman dokunamıyor sana olan hislerimin derinliğine ve kararlılığına,
Her saniyede içimde biraz daha büyüyüp ruhumun içine yerleşiyorsun,
Seni unutmam gerektiğini söyleseler de kalbim buna izin vermiyor,
Ve ben bu sessiz inatla her gün yeniden sana doğru çoğalıyorum.

Geçmişimin bütün yaraları senin hayalinle iyileşmeye çalışıyor şimdi,
Seni bilmeden sevmenin acısı bile bana tuhaf bir huzur veriyor içimde,
Kalbimin en kuytu yerinde sakladığım umut senin adınla güçleniyor,
Her karanlık gecemde ışığını görmeden bile yönümü bulabiliyorum,
Çünkü sen bende olmayanın değil; kaybettiğimi sandığım yanımın adı oldun,
Ve ben bu adı taşımanın yüreğimde ayrı bir değeri olduğunu biliyorum.

Sensizlik içimde taşıdığım uzun bir yol gibi derin ve yorucu,
Her adımım seni çağırıyor ama ayaklarım seni bulmaya cesaret edemiyor,
Belki de seni hiç görmemek seni hayal etmekten daha doğru geliyor,
Çünkü yüzüne dokununca kalbimdeki büyünün bozulmasından korkuyorum,
İçimde taşıdığım bu masalın gerçeğe dönüşmeye hazır olmadığını biliyorum,
Yine de gerçeğim olursun diye kendimi kandırmaya devam ediyorum.

Seni beklerken kendimi unuttuğum anlar biriktirdim yıllarca içimde,
O anların her biri kalbimin kırık köşelerine sızıp beni büyüttü,
Senin için adını bilmediğim bir sabra sarıldım her yeni günde,
Her sabır beni daha yalnız ama daha seni bilen birine dönüştürdü,
Yokluğun bana acıdan çok anlam kattı; bu yüzden senden kopamıyorum,
Ve ben kendimi kaybettikçe sende, adresimi sana, sende yazıyorum.

Her şeyi unutabilirim ama seni düşündüğüm o ilk anı unutamam,
Kalbimin ışığa döner gibi titrediği o an hâlâ içimde yaşıyor sessizce,
Sanki ruhum yıllardır seni beklediğini, o anı hatırladı yeniden,
Bu yüzden senden vazgeçmek kalbimin kendinden vazgeçmesi gibi geliyor,
Ne kadar yorulursam yorulayım bu yoldan geri dönmeyi düşünmüyorum,
Çünkü geri dönmek seni hiç sevmemişim gibi yaşamaya mecbur eder beni.

Seninle ilgili tek kelime söylemesem de dünyam sana göre şekilleniyor,
Her duvarın gölgesinde, her nefesin ucunda adını duyuyorum sanki,
Seni tanımadan seni bilmek gibi bir mucize taşıyorum içimde,
Ve bu mucize kalbimin en kırılgan yerine kök salıp beni ayakta tutuyor,
Seni unutmaya çalışmak kendimi eksiltmek gibi geliyor bana artık,
Bu yüzden unutmak yerine seninle acıya bile razı oluyorum sessizce.

Bir gün gelir de bana dönüp bakarsan kalbimin nasıl titrediğini görürsün,
O titreyiş yılların yükünü taşırken bile seni görünce hafifliyor gibi olur,
Çünkü varlığın hayalimde bile beni ayakta tutan tek gerçek oluyor,
Sensizliğin ağırlığını taşımak bazen ruhuma fazla gelse de, susuyorum,
Çünkü seni kaybetmekten korkmak, seni düşünmekten daha çok acıtıyor canımı,
Ve bu acının içinde bile seni sevmek bana tarifsiz garip bir huzur veriyor.

Kapım bir gün ansızın çalınır da sen karşımda durursan eğer,
Kalbim göğsümün içinden kopup sana koşacak kadar hızlı atar yine,
Yıllardır susturduğum tüm cümleler gözlerime dolup taşar bir anda,
Dünya susar, zaman durur, nefes bile senin adını söylemek ister,
Ben seni gördüğüm an bütün eksiklerim yerini derin bir tamamlanmaya bırakır,
Ve o an anlarım, seni beklemek değil, seni beklediğim için ben yaşadım.
Şimdi uyumalıyım,
Sen de gel, rüyalarda buluşalım…

Savaş ÖZEL