Yalnızlığımda iken sessiz sedasız
Çıktın geldin ısrarcı ve arsız
Sadece hoşlanıyorum diyerek edasız
Ve bilgileri olan manipilasyonla suratsız

Kendin bile kendini sevmez iken
İsteğin sadece kusursuz tanrı olmak iken
Sen insan bile olamaz iken
Mükemmel olmaya çalışan bir enkaz iken
Olamadın kendin bile güvende iken

Mükemmel olmak numara
Senin olduğun kişi bile muamma
Kendini ezikleyenin özgüveni yok ama
Kusursuzluk için uğraşan bir varlık ama

Mükemmel işler çıkaracam derken
Kendi kayboldu kendi gölgesinden
Çıkamadığı karanlık mağarasından
Baktı güneşe anca küf kokulu tahtından

Kendisine dair herkese öfkeli
Lakin takar mutluluk maskesini
Aşk isteğine olumlu bakmamalı
Tuzak aman ondan sakınmalı

Kendisi tuzağına düşürür en saf sözlerle
Lakin sonra kontrol kumandası elinde
Kusursuzluğa itecem diye
İğneler en kırıcı sözleriyle

İlk önce olursun ona tanrı
Sonra ayaklarını yalayan bir sanrı
Kendisine göre o bir tanrı
Lakin sadece aşağılık bir sancı

Dışardan gören kusursuz maskesi
Sanki bir liderlik abidesi
Lakin kendisinde eksik özgüveni
Hata yapması en büyük silsilesi

Mükemmelliyetçiymiş bey efendi
Kalk ta yerleri süpür hadi
Hizmetçin yok senin bey efendi
Suyunu içmek için üşenme kalk al hadi

Seni yazdığına bile şair pişman
Aslında bir kelime bile etmezsin inan
Lakin yazmasam da eksilmez saygımdan
İyi ki hayatımdan çıkarmışım inan

Sen varsın diye
Kendime sırt çevirmem niye
Öfkem sana değil ki
Beni benden alan kendime

Var git mutluluk pozlarını
Yutturmaya çalış inananları
Ciğerini bildiğim kişinin yalanları
Mutsuzlukla yatan senin gibi mahlukatı
Bu şiirle koparttım tüm enerji bağımı

Başarılar, kendi mükemmel hayatında
Uyandığında çok pişman olma
Kendini de bu kadar tanrı sanma
Neyse görüşeceğiz nasıl olsa yakında
İstemesem de son bir buluşma

Yazdı evren kenara seni
Bilirim ki rezil edeceğim seni
Koparttım bağımı dediğim gibi
Buluşmanın olmamasını da diledim gibi
Çok yazdım “Sayonara” hadi!