Unutuşun Kıyısında

Bazen insan, yürüdüğü yolları unutuyor.
Yıllarca adımlarının altında ezilen taşların bile
Bir gün yer değiştireceğini fark etmiyor.
Biz de fark etmedik.
Aynı kaldığını sandık her şeyin;
Aynı baktığını sandık gözlerin,
Aynı ışıltıyı taşıdığını sandık sabahların.
Oysa sabah bile yoruluyor bazen.

Omuzlarımızda taşımadığımız yüklerin bile
Bize ağırlık yaptığı zamanlar…
Mutluluğun elini sımsıkı tuttuğumuzu sanır,
O elin hiçbir zaman çözülmeyeceğine inanırdık.
Bir çocuk masumiyetiyle saklardık hayallerimizi,
Kimse duymasın diye değil,
Biz kaybetmeyelim diye.
En çok da kendimizden saklardık.

Ne olduysa,
Sessizliğin yankısı çoğaldı içimizde.
Konuşmak istedik;
Kelime bulamadık.
Hissettik;
Adını koyamadık.
Sanki içimizde bir kapı yavaşça kapanıyor,
Biz fark ettikçe daha çok kilitleniyordu.

Bir gün rüzgâr biraz sert esti diye
Pencereleri değil,
Kendimizi kapattığımız zamanları hatırlıyorum.
Anlatsak dökülür sanırdık içimizden her şey;
Bu yüzden sustuk.
Sustum, sustun, sustuk.
O suskunluğun ortasında
Biriken şeyin adı kırgınlıktı.

Kırıldığımızı söyleyemedik.
Çünkü söylemek, bir yenilgiyi itiraf etmek gibi gelirdi.
Oysa büyüyen her şey biraz sancılıdır.
Bunu geç öğrendik.
Kalbimizin de bir insan olduğunu,
Kırıldığını, yorulduğunu,
Zaman zaman dinlenmek istediğini
Çok geç fark ettik.

Seninle aynı şehirde nefes alırken bile
Bazen birbirimize uzak düşüyorduk.
Uzaklık, sandığın gibi kilometre değildi.
Bir “anladım” cümlesinin eksikliğiydi uzaklık.
Bir “buradayım” dokunuşunun yerinde olmayışıydı.
Biz bunları bilmeden yürüdük.
Toprak çatladığında bile
Yağmurun geleceğine inandık.
İnançtı bizi ayakta tutan,
Ama bazen inanç bile yoruluyor.

Nereye koyacağımı bilemediğim anılar vardı.
Bir kısmı içimi ısıtırdı,
Bir kısmı içimi yakardı.
Ama hepsi bendendi,
Ve hepsi sendendi.
Bir bakışın gölgesi bile
Bazen koca bir günümü aydınlatırdı.
İşte bu yüzden kolay olmadı vazgeçmek.
Zaten vazgeçmek değildi adını koyduğum şey…
Sadece yorulmuştum,
Sadece düşmüştüm,
Sadece kendime bile itiraf edemediğim bir ağırlığın altındaydım.

Sen gülüşünü biraz geri çekince
Dünyam da biraz karardı.
Ne garip…
Bazen en büyük kayıplar
En sessiz anlarda yaşanıyor.
Bir kelime edilmeden,
Bir kapı çarpmadan,
Bir “gitme” bile denmeden.
Biz de öyle kaybettik bazı şeyleri.

Sonra zaman…
Her zamanki gibi işini yaptı.
Ağrıları törpüledi,
Yaraları kapattı,
Eksikleri öğretmen gibi gösterdi.
Ben her gün biraz daha anladım
İnsan en çok kendine gecikiyor.
Ve kendine geciken,
Dünyaya hiçbir zaman yetişemiyor.

Belki de bizi yoran
Birbirimiz değildi;
Kendimizin taşıyamadığı ağırlıklarımızdı.
Ama yine de güzel geçti birçok şey.
Şimdi arkama dönüp baktığımda
Kırılan yanları değil,
Tamamlanan yanları görüyorum.
Çünkü her acı, insanın bir yerinde bir ışık yakıyor.
O ışık olmadan kim olduğumuzu bilemeyiz.

Kaybetmek her zaman son değildir.
Bazı kayıplar,
Yeni bir kendine kavuşmanın kapısıdır.
Zaman geçtikçe büyür insan,
Büyüdükçe anlar:
Gitmesi gereken gider,
Kalması gereken kalır.
Ve kalan her şey,
Kaybedilenlerden daha kıymetli olur.

Bugün eski defterleri açınca
Bir sızı yok içimde.
Sadece “öyleymiş” diyen sakin bir ses var.
O ses, ne beni kırıyor
Ne seni suçluyor.
Sadece kabul ediyor:
Biz elimizden geleni yapmıştık.
Ama bazen,
Elinden gelen bile yetmez insana.

Tüm yaşananları düşününce
Bir gerçeğe dönüp dönüp çarpıyorum:
Biz o gülü çok sevdik.
Bunu inkâr edemem.
Ama belki de
Onu gerektiği gibi korumayı unuttuk.
Su vermeyi ihmal ettik,
Gölgeye almayı,
Kökünü kontrol etmeyi…
Her şeyi unuttuk.
Sevginin emek istediğini
En son öğrenenlerden olduk.

Bu hikâyenin sonu ne kadar acıtıyor olursa olsun
Bir güzelliği vardı başlangıcının.
Çünkü sen vardın.
Çünkü ben vardım.
Ve ikimiz de olduğumuz kadarıyla yetmeye çalıştık.

Şimdi tüm geçmişi usulca bırakıp
Son kez mırıldanıyorum:

Öyle yaşadık ki
Gülün bir gün solacağını hiç düşünmedik
Anladığımızda iş işten çoktan geçmişti …..
Hüseyin Erdinç