Kayboldum yolların ortasında,
Yalnızlık çöktü omuzlarıma…
Özlemin düştü içimin karanlığına,
Babam… ben sende kaldım hâlâ.
Yerin 7 katı üstü de sensiz boş,
7 kat altı kadar karanlık…
Kayboldum bu hayatın içinde,
Bir ben bilirim acının ağırlığını…


Rüzgâr esti, yüzüme vurdu yine,
Bir ses aradım gökyüzünün derininde.
Sen yoktun baba, dünya döndü üzerime,
Her adımım eksik, her nefesim kederimde.


Gece çökerken daha da büyüyor hasret,
Yollar susuyor, gözlerimde tükenmiş bir ses.
Kalbimde bir boşluk, anlatamam kimseye,
Sana açılan kapılar kapandı birer birer.


Kayboldum yolların ortasında,
Yalnızlık çöktü omuzlarıma…
Özlemin düştü içimin karanlığına,
Babam… ben sende kaldım hâlâ.
Yerin 7 katı üstü de sensiz boş,
7 kat altı kadar karanlık…
Kayboldum bu hayatın içinde,
Bir ben bilirim acının ağırlığını…


Bazen göğe bakıyorum, seni arar gibi,
Bazen toprağa, sesini duyar gibi…
Ne yukarıda buldum seni, ne aşağıda,
Ben kaldım arada… yarım bir çocuk gibi.


Kayboldum bu koca dünyanın içinde,
Yalnızlık sardı beni iliklerime.
Özlemin ağır geldi gecelerime,
Babam… ben sende kaldım yine.
Yedi kat yukarı baksam da sensizim,
Yedi kat aşağı insen de değişmez…
Kayboldum… ama en çok
sensizliğin içinde kaybettim kendimi.