Gökyüzün kurşun renginde
Toprağın sırtına binmiş
Gri sessizliğin
Rüzgarın bıraktığı iz kadar
Buzla çizilmiş çerçeven
Ve sen soğuk dekorun ortasında
Bir noktasın sadece
Bir nokta


Ne karın yumuşaklığından
Ne taşın sertliğinden
Bükülmedi ince boynun
Eriyen kar halkasınca açılmış
Bir kuyusun sen
Sadece bir kuyu




Sıradan bir damla düşüp
Dondu mu yine teninde
Dibinde ateşten süzülmüş yeşil damara rağmen
Sana rağmen
Toprağın en derin unutuşundan koptu mu yine yeşil’in



Karanlığa çizilmiş sırça kılıç
Boyunca bağışla azmini
Bak şimdi
Kuyu açan k’ar
Tapınak inşa etmiş kış
Sana teslim


Kendi içini aydınlatmaya döndüyse
gün/eşin
Gölgelenme



Beyazınla
Üç yüzeyin mücadelesinde
Kış ortasına gece vakti fırlatılmış
Sessiz şarapnel gibisin


Yukarıya dönük kalkan
Yere sabit mızrak
İçe çevrilmiş yüz


Direnç ve savunma
Toprak ve kök
Yaşam ve sabır
Yaşam ve bağlılık
Sıcaklık ve ümit

Takım yıldızlarına timsalsin


Şşş tamam
İçimdesin diyorum
Kökünle
İçimdesin


Sana söz
Üşümeyeceksin




Saklan ve tutun


Sen benim kar örtmüş yüreğimin
Kardeleni



Sana söz
Baharlar gelecek
Bir gün
Islak tenine




Şşş
Sus

Vakit kış

De
Me


_beyhude