Hayat sizin bu berbat düşüncelerinizden ibaret değil! Tek akıllı sizmişsiniz; komplekslerinizden arındırılmamış beyinlerinizin, olmayan fikirlerinin ceremesini biz çekiyoruz. Bütün meselenizin sebebi, ait olmadığınız yeri, düşünceleri, yozlaşmış arkadaşlarınızın söylediklerini ölesiye sahiplenmenizden geçiyor. Şimdilerde Pinokyolar burunlarını arıyor, doğruları söylediğine inandırmak için. Peki ya neden?

Hepiniz şehrinizi mezarlık hâline getirmiş, yetmemiş, karakterlerinizi de öldürmekten çekinmemişsiniz. Sonra da kuru kalmış bedenlerinizin mezarında ağlamayanlara kinlenmiş son sözlerinizi hâlâ birilerine duyurma peşindesiniz. Kimse bana hak vermemeli mesela; bin gece kan kustuğum, ölüp ölüp dirildiğim konularda. Ve dahi ağlamamalı mezarımın başında. Oysa acılarım o kadar da güzel şiirlerken kimse de gelip dinlememeli son sözlerimi.

Çünkü ben de duymak istemiyorum, sizin üçüncü dünya ülkelerinden kalma, kompleksli, düşüncesiz ve isteklerinizle dolu şımarık hareketlerinize ev sahipliği yapmış gülünç acılarınızı. Daha anlaşılır konuşmak gerekiyorsa: her samanı seyranlık yapıp başkasının yorganında bit yeniği arayana…

En azından sevdiklerimi korumalıydım; kulaktan dolma, kuyruk acılı, torba olsa da dikilesi aranızdaki zehirli ağızlardan… ama başaramadım! Şimdilerde zaman akıp giderken, sizlerin yoğun kalabalıklarınızın arasında karantinada yaşamayı öğreniyorum. Yaşım bir denizin ahı, yaşım bir kelebek ömrünün yarısıyken… Öğreniyorum artık kimseyi alıştırmamayı gözlerime.

Mehmet Habip Güney