Uyku girmiyor gözlerime yine,
Bilinmez yarının manasındayım,
Ne olacak bir öylesin bir böyle,
Meçhul kitabın son sayfasındayım.

Hislerim önemsiz can paresinde,
Dilsiz duygularım son hecesinde,
Yüregimin en ücra köşesinde,
Yanan yangınların ortasındayım.

Dövme gibi kazınsaydı gönlüme,
Ancak yakışırdı özü özüme,
Her nazarın değdiğinde gözüme,
Labirentlerin en tenhasındayım.

Can dedikçe canın çıksın der gibi,
Baş tacıyken gözün çıksın kör gibi,
Her bir sözde, baş belası şer gibi,
En son ümidimin karasındayım.

Bilmiyorum nasıl aşkı yakmalı?
Vazgeçerek yoluma mı bakmalı?
Herşeyi geride mi bırakmalı?
Yeni sayfanın acabasındayım.

Dilinden çıkacak mı bir güzel söz?
İyilikte ararsın hep çıkar göz,
Nasıl anlayamazsın sımsıcak öz?
Kırılan parçalarımın arasındayım.

Sevmek mi zor taşımak mı güveni?
Sebep ne bana böyle yapan seni?
Kalbi delidir sanma ki közde teni
Sensiz bir sevginin çırasındayım.

Bakmadan çok kimse kabahatine,
Yazık, inanmadılar servetine,
Affedince üzdüler cüretlice
Sorgularımın son safhasındayım.

Neden inanmaz hala soruyorsun,
Öz sevgi Hakk’tan gelir, duruyorsun.
Kula rahmetini savuruyorsun,
Şafak vaktinde sen rüyasındayım.

Bilen yaşar her duyguyu döşünde,
Gözle görmez farklı yaşar düşünde,
Kalplerin ilahi aşk gülüşünde,
Sırlı yüreğimin hirasındayım.

Hala anlamazsan meftun garibi,
Kalbinde yaşayıp sensiz ileri,
Yürür gider dönmez bir daha geri
Bütün sözlerin son noktasındayım.

Nurelî - 9 Eylül 2013