Bir yanım diyor ki;
“Onu sev, korkma,
yaksa da iyi gelir insana biraz yanmak.
Gülüşü bile teselli,
varlığı bile umut.”

Öte yanım konuşuyor ağır ağır;
“Hayat dediğin sadece kalp işi değil,
yol ister, düzen ister, tutunacak dal ister.
Huzur arıyorsan,
aklın tuttuğunun elini tut.”

İşte böyle ,
kalbimin iki yakası birbirine küs gibi.
Birinde mantığın gölgesi;
sabah gibi serin,
akşam gibi sakin…
Nereye bastığımı bilirim onda,
düşsem bile sessizce toplar beni.

Diğerinde sevdanın ateşi;
adını ansam içim titrer,
yanaklarım kızarır.
Her şeyiyle yanlış bile olsa
bir tek kalbim “doğru” diye bağırır ona.

İki yol var önümde:
Biri aklımın düz yolu,
biri kalbimin uçurumu.
Bilmiyorum hangisine bıraksam kendimi,
çünkü biri beni tamamlıyor,
diğeri beni anlatıyor.

Belki de insan en çok
kime teslim olunca kendisi oluyorsa
onu seçmeli.

Ama yine de…
Gece olunca,
dizlerime çöken bütün sessizlikler
aynı ismi fısıldıyor kulağıma.
Ve ben her defasında
beynimi susturacak kadar çok özlüyorum onu.

Galiba,
sevda dediğin şeyin
mantığa hiç borcu yok.
Ama aklın da kalbe bazen söyleyecek sözü çok.

İşte bu yüzden
aralarında sıkışmış değilim artık;
anladım ki,
hangisi daha çok yakıyorsa,
o daha gerçektir.



sizden yardım istemeye geldim dostlar ömrün sonunu kalbimlemi yoksa aklın yoluyla mi tamamlamaliyim kalp herzaman severmi birini kalbimi seçmeliyim yoksa akıl yolunu mantık ilişkisini seçip onu sevmeyimi beklemeliyim