Bir Nihal ki,
rüzgârlarda eğilip sallanır
ama hiçbir kök onu tutamaz.
Bir Nihal ki, suyunu verirsin toprağına
ama dallarında başka bahçelerin meyvesi büyür.
İşte burada,
tam bu çizgide,
aşkınla nefretin arasında durdum.
Kalbim bir mıknatıs oldu;
bir ucu ilahi bir çekimle ona dönerken,
diğer ucu dünyevi bir itişle kendime kaçtı.

"Vuslatın Hicranı"

Bir Nihal’im var ki gölgesi ateşten,
Susamış toprağımda yangınlarla sularım onu.
Her dokunuşumda bir yaprak dökülür ruhundan,
Her bakışımda kökleri sarsılır kalbimin.

Sen ki, nefes alışımda bile varsın,
Ve sen ki, nefesimi kesen yoksunluğun ta kendisi.
Sevmek mi bu, yoksa sevdanın kılıcıyla yaralamak mı?
Sahip olmak mı, yoksa "hiç" olmanın ezikliği mi?

Mistik bir sır bu: Aynı aynada iki yüz görünür.
Biri aşkın nuru, biri nefretin zulmeti.
Aslında ikisi de aynı hakikatin yansıması,
Aynı ilahi nehrin iki kıyısı.

"Aynadaki Sır"

Bir Nihal’e varmak istedim, yol oldu kendime.
Onu sevdim diye, kendimden oldum.
Varlığım bir ayna, o ise aynada ki görüntü,
Ne zaman uzansam, buğusu siliniyor camın.

Tasavvuf ehline sor: "Aşk, önce nefsi öldürmektir" derler.
Benim Nihal’im ise nefsimin can yongası.
Onu sevdikçe yanıyorum, yandıkça tükeniyorum,
Tükendikçe anlıyorum: Asıl olan O’na vasıl olmak değil, yolculuğun kendisi.

"Hiçlik Makamı"

O sarılışlar ki, içten ve özlem dolu,
Bir an için kandırdı ruhumu.
Meğer o sarılan, benim hayalimmiş,
O içtenlik, benim yalnızlığımın sesiymiş.

Karşımda ki aşık bir adam değildi,
Çünkü asıl aşık olması gereken "ben" değil, "bendeki O" idi.
Nihal’im, sen bir aynaydın,
Ve baktıkça gördüğüm, kendi eksikliğimdi.