0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
18
Okunma
“NİHÂL’İN SIRRI”
Bir “Nun” doğdu kalbimin kıblesinden,
Kıvrım kıvrım sonsuzluğa uzandı.
“Ha” ile hemhâl oldu nefesim,
“Lâm”da durdum, Elif’e yandı.
Sen, Nihal’sin; her düşüşümde tutan el,
Göklerin zikri, yerin duası…
Gülüşün; bir Füsûs’un ilk faslı,
Suskunluğun, sırra varmış arası.
Gözlerin, aynalarda yansıyan Hakk’ın sıfatı,
Bakışım, mâsivâdan sıyrılan bir akıl.
Seni sevmek; “Ene’l-Hak” sırrına ermek,
Her “Nihal”, bir “Nihayetsizlik” çiçeği açtı vuslatta.
Sen, Nihal’sin; hem hikmetin başı, hem aşkın nihayeti…
Sana bakarken, tüm eşya “Kün” emrini tekrar ediyor.
Varlığın, metafizik bir risale; her hâlin, bir âyet…
Bırak, kalbim senin adınla tevhid etsin;
“Nihal”deki “Nûn”, bize sırlarını fısıldasın…
