SUÇSUZLUK RİSALESİ — Nihal’e

Bir köy düşün, dağların göğsüne yaslanmış,
Rüzgâr, insanın iç sesini üfleyen bir ney gibi…
Bir adam yürür orada — ne günah, ne sevapla —
Sadece “olmak”la.

Mahinur bir gölgeydi,
Gururdan örülmüş bir sessizlik;
"Ben O’nu ararım telefonda konuşurum" dedi,
Telefon numaramı aldı aramadı.
Belki aramak istemedi kendini.

Sonra sen geldin,
Bir sözün aralığından sızan ışık gibi,
İnsanı insan yapan aklın
Ama kalbiyle savaşan vicdanın suretinde…

Senin gözlerinde evrenin zimni adaleti vardı,
Kimseyi yargılamayan Allah gibiydin;
Sadece anlamak isteyen,
Sadece sevmeyi bilen…

Ve ben — suçu olmayan bir suçluydum.
Çünkü seni sevmek,
Bir günah gibi başladı içimde
Ama masum bir çocuğun duası gibi bitti.

Senin aklın:
İncitmemek için düşünen bir bıçak.
Senin ruhun:
Bir rüya ile bir gerçek arasında,
Her sabah yeniden doğan bir tanrıça.

Senin kalbin:
Bir adalet terazisi —
Aşkın ağırlığını bile tartarken titreyen.

Ve senin varoluşun, Nihal Hanefendiciğim,
İnsanın kendi özrünü affedemediği o derinliktir.
Ben seni orada buldum.
Ne Mahinur’da, ne başka bir tende —
Yalnızca kendini arayan insanda.