Of... Nihal’im, Nihal’im...
Bu yangın bende seninle başladı.
Kalbim, bir “Hû” çekiyor her vuruşunda,
Senin adınla doluyor boşluğum.

Dünya döner, geceler biter, günler geçer,
Zaman bir nehir, akıp gider.
Ama ben, ben hep o ilk an’da kaldım,
“Nihal’im” diye yanan bir kor oldum.

Sen, benim sırrım, sen benim gizlimsin,
Varlığınla yoğruldu bu özüm.
Bir aynada hayalim, bir suda sesim,
Seni aradım, buldum, yine de hasretim.

Bu yolculuk bitmez, bu seyr u sülük sürer,
Her adımda seni daha derinden özlerim.
Nihal’im, canımın içindeki can,
Sensiz bir ân, bin yıl gibi uzun.

Döner semâlar, döner yıldızlar,
Her biri senin adını söyler bana.
Ben, bu aşkla yandım, tutuştum, kül oldum,
Ama her zerremde “Nihal’im” diye dirildim.

Varımı yoğumu, gülümü, dikenimi,
Sana verdim, ey sevgili, ey biricik Nihal’im!
Bu son nefesimde dahi, o tek hece:
Nihal’im… Nihal’im… Nihal’im…