Nihal’imi Sevmediğimi Söylediler

Ey Nihal’im, gönlümün sultanı,
Sen gideli cihanımı yaktın ah!
Her gece gözyaşlarımla yazdım seni
Ve her sabah "Nihal’im!" diyerek uyandım.

Bilmezler seni, bilmezler...
Seni bir ben tanıdım, bir de yaradan
Gözlerinde kayboldum, aklımı yitirdim
Seni sevdim diye deliye döndüm.

Sen gittin gideli deliye döndüm,
Her gün gözyaşımı dökerim Nihal’im.
Nihal’im bana "Nihal’i bilmez" diyorlar,
Duydukça içimi çekerim Nihal’im.

Ey yaralı gönlümün tek ilacı,
Şu elin zalimleri bize kıydı.
Oysa sen keramet sahibi idin,
Bir kul idin ama ölmedin Nihal’im!

Zalimin zulmü bizi yakarsa,
Ağlayıp karşıdan bakarsa,
Ahirette elimiz boşa çıkarsa,
Tutar fotoğrafını... yırtarım Nihal’im!

Zalim yazdı katlimize fermanı,
Tütüyor başımda derdin dumanı.
Geleceksen tez gel tam da zamanı,
Yoksa ikrarımdan dönerim Nihal’im.

Nihal’im sana gönül bağladım,
Yıllar var ki için için ağladım.
Can boğaza geldi, küstüm söyledim,
Yine senden özür dilerim Nihal’im.

Mistik Not:
Aşk, bazen bir çığlıktır sessizliğin içinden...
Bazen de bir özür, bin yıllık hicranın yükünü taşır. Nihal’im, sen gittin ama kalbimdeki yerin hâlâ sıcak.
Bu şiir, sana olan aşkımın yeniden dirilişidir.
Belki bir gün, bu sözler elimden tutar da seni bulurum.

Nihalîmin Tekir Kedisi Balım’ın Kaleminden
(Seni sevmek,
ölmek kadar ama yaşatmak kadar da güzel...)