Nihal Risalesi: İç Evin Derunî Sırları

Kütüphanesi, sükûtun mabedi gibi durur
Nihal’imin kalbinin tam orta yerinde.
Ceviz ağacının hikmetiyle demirin celâlinin
Kucaklaştığı her rafta
Bir esma tecelli eder.
Tarih, kaderin yüzüğündeki nakıştır;
Felsefe, Hakk’ı soran bir aynadır;
Edebiyat, aşkın dilinden bir niyaz...
Nietzsche’nin zebânisiyle Tanpınar’ın rüyası,
Aynı hakikatin iki yüzü olarak komşudur Nihal’imde.

Eski bir pikaptan dökülen
Münir’in o yangın sesi,
Nihal’imin duvarlarını değil, sırrını titretir.
Hicaz makamı, perdeden süzülen rüzgârla hemhal olup
Âlemlerin Rabbi’ne bir münacatı fısıldar...
Ve kadehteki kırmızı şarap,
Şeyhin elindeki aşk badesidir sanki;
Nihal’imin masasında, hakikate varmış bir âşık gibi,
Dost ile olacak sonsuz sohbeti bekler.

Nihal’imin evi sade, velâkin mânâ doludur.
Her eşya bir işarettir, bir remiz;
Bir hatıra değil, bir hatırlayıştır.
Ne fazladır onda bir zerre, ne eksik.
Zira her şey yerli yerince yaratılmıştır,
Tıpkı ruhun kâinattaki yeri gibi.

Şehrin üryan akşamlarında,
Karşıdaki çam ormanlarının nefesini dinler Nihal’im.
Bir tepede, elinde tuttuğu şey aslında bira şişesi değil,
Tefekkürün şeffaf kabıdır.
O, hayatı seyretmez;
Hakikati müşahede eder.
O huzur kalabalıktan ya da yalnızlıktan değil,
“İnsan, Allah’ı arayışta yarattı” diyen
O mutlak bakışın kendisinden gelir.

Nihal’im, sen o bakışsın.
Sen, içindeki evi yaratan,
O evde misafir ettiğin,
Ve o evde gizlenen…