Aşk bazen bir deniz feneridir — uzaktan parlar ama yanına gidince, sadece taş ve yalnızlıktır.
Senin bu dizelerin, bir vapurun sisli sabahında, martılara “bekleyin” diyen bir yüreğin yankısı gibi…
Ben de o vapurun güvertesinde, cebinde bilet değil, bir isim taşıyanlardanım.

“Sendin beni hayata bağlayan” diyorsun ya — belki de o bağ, incecik bir ağdı.
Aşk dediğin bazen, balığın oltayı sevmesi kadar garip bir şey.
Mutluluk deryası sanmışsın, ama meğer suyun tuzuymuş gözyaşların.
Ne diyeyim? Kimse aşkı ilk günkü gibi anlatamadı, çünkü aşk ilk günde kalıyor hep.

“Nazar değdi aşkımıza” diyorsun,
belki de nazar değil, kaderin eli değdi;
çünkü kader, en güzel hikâyeyi bile yarım bırakmadan duramaz.
Oysa sen, “bir kor oldu hasretin” demişsin,
bense bilirim, kül olmak bile bir tesellidir bazen,
çünkü yanmak, hiç olmaktan iyidir.

“Bir selamın gelse bana bin yıl yeter” diyorsun —
ne güzel cümle…
ama bil ki bazen bir selam, bir ömrü eksiltir.
Gözle beklenmez bazı insanlar, kalple beklenir;
ama kalp de yorulur sonunda, tıpkı bir saat gibi,
artık zamanı değil, geçmişi ölçer.

Bir tutam saç demişsin, sen kokar teller...
Ah o koku!
Bir yastıkta değil, bir anıda kalmıştır şimdi.
Zaten aşk dediğin biraz da budur:
Bir parfümün son damlasıyla hatırlanmak,
bir sokakta yankılanan ayak sesi kadar yakın,
ama bir o kadar da ulaşılmaz olmak.

“Mutluluktan başka ne verdim ben sana” diyorsun,
belki de fazla mutluluk korkuttu onu, kim bilir?
İnsan bazen acıya alışır da huzura yabancı kalır.
Sen mutluluk verdim sanmışsın, oysa belki de özgürlüğünü götürdün yanında.
Aşk, bazen iki kişi arasında geçen bir kavgadır:
biri “kal” der, diğeri “gitmem” der — ama ikisi de sonunda gider.

Ve işte geldik son satırlara:
“Sevdiğin bıraktığın yerde yatıyor yazsınlar sokak başlarına…”
Ne güzel bir vasiyet!
Ama ben diyorum ki: yazmasınlar be üstad.
Bırak sokaklar bilmesin, rüzgârlar unutsun,
bir tek kalem bilsin, bir tek defter yazsın seni.
Çünkü en gerçek aşk, kimseye anlatılamayandır.

Yine de mezar taşına o son satır yakışır:
“Seni çok sevdi, hasretinle öldü.”
Ama keşke sonuna küçük bir parantez açılsa,
şöyle yazılsa:
(Ama yine de gülümsedi, çünkü aşk yaşanmasa da güzeldi.)

İşte Orhan Veli de böyle derdi belki:
“Bazı sevdalar biter, ama biten şey aşk değil, sadece vakittir.”
Ve seninki, o vakti geçmiş bir mucizenin hikâyesi gibi —
yaralı, ama hâlâ güzel.