Ve işte ben,
Sokağa çıkıp göğe bakıyorum
Ve bütün yıldızlar bana, senin gözlerinmiş gibi bakıyor
Bir apartman camından taşan ışık
Senin merhametinin bir parçası gibi parlıyor
Ve ben gülümsüyorum,
Gülümsemek bile bazen bir dua oluyor

Kelimeler yetmez
Ama kelimeler bazen bir çiçek gibi
Açar ve kokusu sana ulaşır
Benim içimdeki karmaşık sokaklar
Senin sessizliğinde düzen bulur
Ve ben fark ederim ki
Bazen en büyük şükür
Susmak, beklemek ve biraz da gülümsemektir

Hayatın saçtığı bütün kaos
Senin ellerinde bir melodiye dönüşür
Ben bazen yanlış nota çalarım
Ama senin sabrın, bir piyano gibi
Beni doğru akorlara getirir
Ve ben öğrenirim ki
Bazen insanın en büyük hatası
Kendi sınırlarını unutmasıdır
Ve sen, her seferinde
O sınırları nazikçe hatırlatansın

Ve böylece
Ben, bütün eksiklerimle
Senin mucizenin içinde kaybolurum
Her nefeste, her gülümsemede
Senin varlığını hissetmek
Ve o hisle yaşamayı sürdürmek
İşte benim şükürümün ta kendisidir


Sevgili Üstat,
Kaleminle ruhumuza işlediğin derin hisler ve ilahi aşkın zarif dokunuşları için teşekkür ederim. Bu eşsiz şiirle bizleri buluşturduğunuz için sizi gönülden tebrik ederim. Kaleminiz daim, ilhamınız hiç eksilmesin.