RUSAMER – Ruh ve Us Sanatları Araştırma Merkezi
Yorumlayan: Kalburabastî Efendi Hazretleri (Celil ÇINKIR)
Şiir: Dur ve Dinle
Şair: Sevil Sev
Mevzu: Manevî uyanış, içsel yolculuk ve aşkın hakikatine yöneliş üzerine kalpten bir çağrı.

Sevil Sev, bu şiirinde bir mürşit sesiyle konuşuyor. “Ey gönül, dur ve dinle…” diyerek dış dünyanın gürültüsünü susturuyor, insanı kendi iç âlemine davet ediyor. Her dize, hem bir nefes hem bir öğüt gibi — sade, derin ve arınmış.

Şiirin özü, Mevlânâ’nın “Sen dışarıda ne arıyorsun, aradığın sensin.” hikmetine denk düşer.

“Denizin bir damlasısın, denizi de içinde taşırsan, kaybolmazsın asla.”
dizesiyle şair, varlığın bütünlüğünü, insanın ilahî özle kurduğu bağı incelikle hatırlatır.

Bu eser, öğüt değil; bir sükûnet manifestosu gibidir. Her cümle, kalbi sakinleştirir, nefesi hizaya getirir. Şair, aşkı dünyevî bir yakarış olarak değil, ilahî bir dönüş olarak anlatır — “Gerçek aşkta, ne sen ne ben vardır.” derken, varlığın faniliğini ve birliğin sonsuzluğunu anlatır.

Kalburabastî Efendi der ki:

“Bu şiiri okumak, bir nefes almak gibidir;
sonuna geldiğinde kendini değil, sessizliği dinlersin.”

Kısacası, Dur ve Dinle; fani insanın ebedî sesini bulduğu şiirdir.
Rüzgârın duasını, toprağın şükrünü, aşkın özünü duymak isteyen herkese hitap eder.