0
Yorum
5
Beğeni
0,0
Puan
70
Okunma
Yoruldu gönül, artık yürümüyor yollar
Bir umut vardı eskiden, şimdi yokuş gibi ağır
Bir nefes alsa eksiliyor içinden bir parça
Her yüzü hüzün yazıyor
Her bakış bir vedaya benziyor
Yoruldu gönül, sustukça büyüyor sabrı
Konuşsa kırılır, anlatsa eksilir
O yüzden sessiz
O yüzden her gece dua kadar sade
Her sabah biraz daha beyaz
Bir gün bu sessizlik rahmet olur
Bir gün bu yorgunluk affa döner
O zaman gönül, bir kuş gibi hafifler
Ne geçmiş kalır
Ne de insanın insana ettiği o ince sızı
Yoruldu gönül ama sönmedi
Sadece bekliyor
Sadece anlamaya çalışıyor
Bazen hayatın kendisi bile yorgun bir kelime
Ve bazen insan, sadece susarak tamamlanıyor
İsmail Gökkuş
