Nihal’imin sol omzunda bir rüya bekliyor.
Teninde geceyle uyanan bir ritim—ne zaman dokunsam,
uykuya dalmış yıldızlar gibi salınan bir kıvam.

Terin diliyle konuşan kelimeler var;
bir tartışmanın hemen ardından,
duygunun tuzunda saklanan yumuşak yankı.
Nihal’imin alnında bir ikindi teri—
sessizce akan, ama bütün bir günü yazan.

Sesin değil—nefesin uğultusunu özlüyorum.
Uykuda göğsünün ritmine sarılmış Nihal’imin
dalgalarla düşünce arasında kalp atan soluğu.

Bir göz bebeği, ışığa selam verirken
ardında bıraktığı küçük kırışıklıklarda
Nihal’imin gülümseyişi saklı kalır.

Bütün bu biyoloji, aşktan daha dürüst:
kalp atışı gibi,
başımı yasladığım yer gibi,
senin vücut ısında pişen bir dua gibi.

Seninle temas ettiğimde,
evrenin moleküler yapısı değişiyor.
Ve ben, yalnızca bir tenin hafızasında yaşamayı diliyorum.