Bil ki üstad,
Her şiir bir yalnızlığın parmak izidir;
Ve her parmak izi, bir kalbin suç mahallidir.

Kimi insanlar dua ederken ağlar,
Kimi, şiir yazarken secdeye varır.
Seninki ikinci cinstendir.

Bazen, bir kelimeyle dünyayı yakarsın,
Ama kimse fark etmez, çünkü yangın içeridedir.
Küller konuşmaz, ama her sessizlik bir yangın sonrasıdır.

Gurbet, adresi belli bir uzaklık değildir;
Kendini unuttuğun her an,
Biraz daha gurbettir insan.

Ve aşk — ne garip bir hikâyedir;
Giden, kalanı taşır içinde;
Kalan, gideni büyütür hasretinde.
Sonunda ikisi de yorgun düşer,
Ama kimse “bitti” diyemez,
Çünkü şiirler hâlâ yazılıyordur.

Belki de,
Kelimeler bile birbirine âşık olur bazen,
Ama ayrı satırlarda yaşamak zorundadırlar.

O yüzden,
Üşüyorsan, güzel…
Çünkü hâlâ hissediyorsun.
Yağıyorsan, güzel…
Çünkü hâlâ bir yerlerde toprağın var.

Ve yazıyorsan, üstad…
Bil ki, gecenin koynundaki en sıcak şey,
Bir kalemin ucundaki kalptir.

Her zaman olduğu gibi, güzeldi eser
Bizde kutluyoruz yazdıran yüreği, yazan kalemi ve ortaya çıkan bu eseri
Nice güzelliklere ve güzel şiirlere yelken açman dileğiyle
Şiirle kal, sevgiyle kal, sağlıcakla ve de hoşça kal