Zamana yenilmiş… Artık sadece eski bir fotoğrafın solgun renklerinde yaşayan… Ama her bakıldığında hâlâ kalp atışını hissettiren…
Bir daha asla dönmeyecek o güzel kadının özlemine, sessiz hatırasına…
Ne vakit gözlerim o fotoğrafa takılsa, sanki zaman yeniden başlıyor, sanki o gülüş bir anlığına dünyayı ısıtıyor…
Ve ben, her defasında, onun yokluğunda bile varlığını hissediyorum.
-----------------------------------------
Zamana yenilmiş…
Artık bir fotoğraf kadar sessiz o kadın.
Ne sesi var rüzgârda,
ne izi kaldı günlerin içinde.
Bir vakit gülüşüyle sabahı uyandıran,
bakışıyla akşamı susturan o kadın,
şimdi yok.

Kim bilir nereye gitti?
Belki bir rüyanın içine saklandı,
belki bir şehrin unutulmuş sokağında kaldı adı.
Ne adresi belli, ne dönüşü.
Bazı insanlar giderken
bütün yolları da beraberinde götürür.

Bir fotoğraf kaldı geriye.
Solgun, sessiz, ama canlı gibi.
Gözlerinde hâlâ bir şey var,
sanki az sonra konuşacakmış gibi.
Oysa bilirim, artık dönmeyecek.

Her gün o fotoğrafa bakıyorum.
Her gece,
o kadının özlemiyle uyuyorum.
Bir bakışına sığınıp
bir sessizliğe düşüyorum.
Fotoğrafın camına her dokunduğumda,
zamanın buz gibi yüzünü hissediyorum.

Rüzgâr estiğinde perde kımıldıyor,
ve ben bir an,
geri dönecek sanıyorum.
Ama sonra fark ediyorum,
bazı yokluklar,
dönüşsüzdür.

Zaman onu benden aldı,
ama kalbimin bir yerinde hâlâ nefes alıyor gibi.
Gözlerini kapattığımda,
sanki uzaktan fısıldıyor:
“Ben buradayım, ama artık başka bir zamandayım.”

Ve ben, o sesi duyar gibi olup
hiçbir şey söyleyemiyorum.
Sadece bekliyorum,
olmayan bir sabahı,
gelmeyecek bir adımı.

Belki bir gün,
fotoğraftaki o bakış da solacak.
Ama bilirim,
onun yokluğu hep aynı kalacak:
Ne eksilecek,
ne alışılacak.

Her gün o fotoğrafa bakıyorum,
her gece onunla konuşuyorum içimden.
Zaman geçiyor, ama o geçmiyor.
Çünkü bazı insanlar gitmez aslında,
biz sadece ulaşamayacağımız bir uzaklığa düşeriz.

Bir daha gelmeyecek…
Ama ben,
yine de her sabah penceremi ona açıyorum.

Yazan
Korhan KÜLÇE
03/11/2025
08:15